Ecel Nerede Ey Aşk - Garip Çoban

Kulaklarını hazırla gönülden gelecek bir dua için.
Görmez misin ey gönül!..
Ölümün ne güzel bir öğüt olduğunu haykırır durur diriler.
Madem ki dilin henüz alışmamış özlemin.
Kabul et o zaman gelmeyen alışılmayanı.
Eğer görülmeyen şeyleri anlamak mümkün değilse.
Vuslat Kabe’sinde kıble aranmaz.

Bir demet karanfilden öğren aşkın kokusunu.
Yâr ile vuslat eyleyen, kelâma sığmayan hâl ehli.
Kelam-ı Hakla sohbet eder, kelamı Hak’dan dinler aşk.
Bu kadar güzelliklerin içinde en çok da tevazusuna hayran olduğum üstadım aşk.
Ahirette de ne olursun bizi de “ihvân-ı bâ safâ kardeşler” safına alıver aşk.
Küçümseme ey gönül bilinmeyen şeyleri de ve sus.
İçinde dolaş kekeleyen bir şeyler kendi diliyle, rengiyle aşkı heceliyor.
Vuslat Kabe’sinde kıble aranmaz.

Ve baştan başa tutarlı bir güzellikte güneş.
Gayret et de, söylediğin söz senin olsun.
Himmet olsun, necm suretinden yansısın.
Aynı şiirce dertler ve rüyalar.
Akıllı bir sessizlikten besteliyor.
Yorgun argın uykusunda olandan bir ses getir.
Halbuki aynı sevgiler.
Vuslat Kabe’sinde kıble aranmaz.

Bütün zamanı kuşatıyor ama gene de kuşatamıyor bir an’ı.
Hayat ağacı, ölüler ve diriler mezarlığı arasında bir dua.
Sen Süleyman’mısın ki, rüzgar senin tahtını taşısın.
Nefs rüzgarı pek yamandır fitnesi boldur.
Rüzgar adalet ordusudur.
Her canlı varlığı helak eder.
Dişine giren rüzgarı düşün.
Vuslat Kabe’sinde kıble aranmaz.

Herşey susuzluktan yanarken.
Yusufi bir kuyuya düşene gelecek, Yunus’un balığın karnındaki duası.
Kaset bitti çay soğudu, güneş doğdu yada sen hala uykudasın.
Bende hayatın öyküsüne şiirler yazıyorum.
Sonun başlangıcı gözlerinde ne gördüysen O’sun.
Geç kaldın dönmemek, gitmekten ağırdır.
Vuslat Kabe’sinde kıble aranmaz.

Her yaratılmışta kendini görebilmeli Ademoğlu’na
Her düşen bombada ölebilene
Her mülteciyle merhamet yollarında insanlığı arayana
Her fakirin kuru ekmeği olabilene.
Her sokak çocuğuna yatak olabilene
Her yetimin başını okşayana
Her huzurevinde kapısı kapalı olan anne babalara yaşlılara gözyaşı olabilene.
Vuslat Kabe’sinde kıble aranmaz.

Her kabirtaşının altında olana fatiha gönderebilene.
Her dert çekene sabır edebilene.
Yan yana geçen gecelerde insanın kokusunu bulana aşk olsun.
Ve ey aşk!..
Ey benim dertli gönlüm!..
Sırrını söylersen, senin kendi gönlüne sığmadı demektir.
Başkasının gönlüne sığmasını nasıl beklersin?..
Vuslat Kabe’sinde kıble aranmaz.

Kendi sırrına senin gönlün dar gelirse, başkasının gönlü geniş gelir diye hiç bekleme.
Otur kendini ayıpla!
Dem-be-dem yetimâne âh ü vâh edersin.
Aşıksın ey gönül, belli yüzünden!..
Verilen öğüde aldırış etmez.
Ve hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayan insana ölüm var!..dedirten fırsatlar sunar aşk.
Neler oldu gözlerine?..
Vuslat Kabe’sinde kıble aranmaz.

Aman Allah dedirten ne çok yanın var.
Saymakla bitmez, gönül yarasına merhem kâr etmez.
Ağlama dersen coşuyor.
Madem akıtırsın öyle ise aşıksın.
Zannediyor mu o aşık, kalacak sevdası gizli?..
Lezzet o dur ki tatmayan bilmez.
Vuslat Kabe’sinde kıble aranmaz.

Kalplerin lezzeti bul.
Ehl-i Tevhid “la faile illallah” der.
Her fiilin sahibi Allah olursa rahat eder ehl-i tevhid.
Bu yüzdendir ki her dâim bir hatırlatıcıya, bir uyarıcıya muhtaç.
Aşktır hatırlatan sevgi çağını.
Tatmayan bilmezmiş bu mutlu hâli.
Vuslat Kabe’sinde kıble aranmaz.

Helal ana sütü emmişler ya baki entel baki makamında aşkın şehitleridir.
Aşık olan kimse hiç kınanır mı?..
Buraya niçin geldin?
Aşk, şems vaktinde bekler aşığını.
Gel benimle, seni cihânı aydınlatan nûra götüreyim der.
Saklım gizlim yok, ıstırabım çok.
Vuslat Kabe’sinde kıble aranmaz.

Aşk, hayat suyudur, bu suya dal diyor pirim.
Geçtim yine dün eski hazan bahçelerinden!..
Ecel nerede?..
Rabbimiz bizleri de kâinâtı ilâhî muhabbet gözlüğüyle temâşâ eden “ölmeden evvel ölünüz” sırrına ererek hakîkat âlemine uyanan bahtiyâr kullarından eylesin!..
Ortada ölüm konuşurken fazla söze ne hacet.
Vuslat Kabe’sinde kıble aranmaz.


Söze yakışan da ağızların tadını kaçıran ölümü dinleyip sükût libasına bürünmek değil mi?..
İnsan bu, unutmak hastalığı ile eksik ve yaralı kabre girene kadar.
İnsanlığı zulmetten nura, gamdan sürura, firkatten huzura ve vuslata vesile kılan.
Cenâb-ı Hakk’ın nurunun mazharı, yaradılan ilk nur, yaradılmışların nurunun nuru, nurun âlâ nur sırrının kandil-i süreyyası.
Vuslat Kabe’sinde kıble aranmaz.

Beşir ve nezir, sirâcen münîr, misbah-ı sudûr, gözlerimizin nuru, kalblerimizin sürûrü Efendimiz(sav)’e Cenâb-ı Hakk’ın nuru adedince salât ve selâm olsun.
Bu salât ve selâmın nurundan âline ve ashâbına ve etba’ma dahî ikram olunsun.
Dervişin zikri onun için nefes almak gibidir.
Kevser ırmağına dalmak için bekleyen gecenin çobanlarına seslenir aşk.
Vuslat Kabe’sinde kıble aranmaz.

İşte aradığın kimseyi buldun!..
O öyle bir lezzettir ki ruha, İmân edenlerin yardımcısıdır.
Ey Aşk, bana duâ et!..
Ezelden bir küpe dalmış renk renk insan.
Ateşine odun atmaktan ne zaman vazgeçeceksin.
Vuslat Kabe’sinde kıble aranmaz.
(Y-ed - Engin Demirci)