Ecel Ecelinden Çekinir Şiiri - Leyla Engin

I.
ruha eylül çöreklenmiş
başak tarlası misâli boşluklara vurur yel
yabanice boylanan hislerden
kokular çalar duyularıma

eylül ne kadar ağır tanrım
serçe parmağından tutmuş
keyfince raks edip
omuzlarından titretiyor
kalbimi
içimde bir kuş
öldü ölecek sanırım
oysa el çekip seyr-û sefasından alemin
kaç kez
teslim ettim ruhumu ecele
gücü yetmedi asrın
asır
kötürüm düştü
ben neyleyim

II.
kör kuyularaymış
balıksız dönen oltalar
çaparı avuçlarıma
ayaklarıma zıpkınlar dolandı
gerisin geri kulağıma çarptı
kopan avazlar
zar çığlık renginde
ve de
ah-u zâr
hat oyunu bu
eylül çöreklenmiş mimiklerime
göz bebeklerimin orta yerinde
yangına attı kendini şeytan
inmedi göz kapaklarım
kaşlarım mancınık
fırlattı ateşe masumiyeti
tutuştu masumiyet
oysa
kaç kez teslim ettim
firara gönül veren hücrelerimi
yetmedi gücü asrın
asır köhne düştü
ben neyleyim

yüzüme
gözüme doluşur
sevilerden arta kalan küller
bana Leyla ile Kays’ın
Mem ile Zin’in
Cembelik ile Bînevşa Nârin’in
aşklarından arta kalanı getirin
Pir Sultan Abdal’ın
Yunus’un
Mahzuni’nin ağıtlarından
felsefenin mihenk taşını
sürgünlerin vatan hasretini getirin
kirli kanı doluşur ellerime tarihin
ellerim ihanet taşır
dünden bu güne
şiirlerim üzerine kırıp kalemimi
teslim ettim mısraları Azrail’e
ürktü kinimden asır
asır çekildi gerisin geri
ben neyleyim

V.
dolanırım zamanı
kuğu boynumla
haç çizer
kaşımın
orta yeri
kulaklarımın dibinde
çan çalar tarih
ağzımda
beni bile boğan bir tükürük
nerde kaldı
nerde kaldı
ecelin türkü çalan ince telleri
ecel
ecelinden çekinir
ben neyleyim