Ecel Aldı Seni Elimden Şiiri - Sermet Ap ...

ECEL ALDI ELİMDEN
Akşam oluyor,ufuk kızıla boyanmış.
Güneş can veriyor karşı tepenin ucundan
Saçım,sakalım birbirine karışmış, dünyamdan bezgin
Hayalini görür gibi oluyorum
Güneşin hemen yanı başından!

Gecenin sabahında yine can bulacak Güneş
Sevinecek doğa ben yine mahzun…
Yokluğun ölümle ikiz kardeş
Acılar içinde kıvranırım dermansız
Yaşamdan uzak, huzurdan yoksun

Bir mevsimdi geldi geçti,
Bu gönül sende aşk şerbetini içti…
Sen gittin gideli artık Yaz da bitti
Sensizlikle başladı hazan mevsimi

Yüreğe düşen oldu yokluğunun ateşi,
Seninle bir başka huzur,bir başka mutluluk vardı
Hazan mevsiminin yaprakları gibi
Artık onlardan da eser kalmadı!

Saçların gibi simsiyahtı gözlerin
Sevgi doluydu bakışların…
Bir dalım kalmadı tutunacak hasretinden başka
Ecel aldı seni elimden,
Bu genç yaşta!

Uyu,rahat ve huzurlu…
Özlemlerim yüreğimde artık gül kurusu…
Pembe gül tomurcuğuydun,
Öpülüp, sevilesi…
Açmadan kurudun
Gönlümün talihsiz güzeli!

Ateşten zehiri tattım yokluğunda
Yüreğimin üzerinde demirden balyoz
Acının en vahşetini yaşadım nabız atışlarında!
Elimde silah kapandım odama son çare diye
Yaşasam mı ölsem mi?
Ve sonra sordum kendime
Yaşıyor olabilir miyim sensizliğimle?
SERMET APAYDIN