Ecel Şiiri - Hüseyin Avni Erdemir

Ecel kapıyı çalınca,
Evde yoktur diyemezsin.
Can bu tenden ayrılınca,
Gömleğini giyemezsin.

Sinek kapatmaz gözünü,
Hep ararsın dünü, günü.
Sofra yapıp gökyüzünü,
Yemeğini yiyemezsin.

Dal yeşermez, kök kırılsa,
Toprak yağmura vurulsa,
Bulutlardan yastık olsa,
Şom başını koyamazsın.

Gelmez gayri sonsuz yarın,
Konuşamaz dudakların,
Perdelense kulakların,
Hiçbir sesi duyamazsın.

Boynuna bağlanır kınnap,
Tak tuk eder, döner dolap,
Sular aksa yalap yalap,
Yüzün dahi yuyamazsın.

Su söndürür, ateş yakar,
Hüseyin Avni de bakar,
Zaman aşağıya akar,
Yukarıya kayamazsın.