Ben rengimi seçtim...
Kırık beyaz...
Hep beyaz ol derdin ya...
Olamadım...
Kırmızı ya gittim
Sonu kim sevmiş ki ben seveyim
Güzeli hatırlatıp
Acısıyla yakıyorsa
Sonun hiçbir şeyini sevmiyorum
Hele adı aşksa…
Geberten hasretinden
SEzen ablam dedi 'küçüğüm' diye haklıydı
küçüğüm ben...
aşk benim neyime...
sevgi...
sevişmek...
beklemek...
Aciz bir fahişe gibi
Tüm boyam aktı gözümden
Ey yar.
Ben zarar vermekten kaçtım insanlara
Kendi ipimi kendim çektim kimi zaman
Ey yar,
Kız:
zehrin dozu damarlarımdan kasıklarıma kadar
yalandan olmasına öyle inanmak isterdim
hayattan çok hayal olmasını derinden
oysa tüm notalar sona gelmişti
zaman çoktan durmalıydı senle; hani hayal olacaktın
Ben ben değilken
Artık sana hayran olan kim
Gizlice soyunan karşında kim
Oyunlar oynanırken rakibin kim
Karşına geçmiş sana bakan kim
şeffaf et parçası üzerine
denkleşmiş hayatlar
yazıyorum kendimce
kaybedip gidenlerin ardından
herzaman yakılan
ağıtlar yerine
Dur çocuk!
Dikkat et…
Dizlerin acısın bırak
Kanasın avuçların
Daha çok olacak bu kanama
Bırak
Kelimelerin oluşturduğu karmaşıklık cümleleri
Boğulmuşlardı koca bir anlamsızlığın içinde
Umutsuzca köşeye kaçar gibi her sesleniş
Alışınca acısını unuturcasına köşeye çekiliş
Sonsuz bir yol önümde
Ne seni ararken
Ne sen yokken
Ben vardım bu aşkta
Ecdadı yalandı belli
Kıyametle başladı aşk
İnanmazdın ya tanrı ya da
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!