Ece... Şiiri - Zafer Zengin Etnika

beni neden sevdin ece, neden gece dedin
kaç kez gidip geldiğim yolları gözledin
ne çabuk çözüyordun beni, gördükçe öldürüyordun biliyorum

aklında olup da cümleye çeviremediğin şeyleri söylüyordum
oysa deniz kenarında öptüğüm kadınları hiç görmedin
gizlice deşiyordum yüreklerini, acılarını izleyip acım yapıyordum

neyse ki; onurluydu yokluğumuz, onları öptükçe onlar ben oluyordu
hepsini zehirledim ece ve öğrettim aşkı, attım sırtımdan omuzlarına
taşıyamayıp çöküşlerini izledim ve sırt çıktım yalnızlıklarına

onları çok sevdim ece sen daha yokken gizlice köşelerde
ne çok döndüm çevrelerinde elimdeki ateşle
kaç ihanet varsa döküyordum denizlerine, tuz yok gözyaşında

onları çok sevdim, onlarda sevdi kendilerini
öğrendiler aşkın ateşini, sessizliğin dilini, hiçliğin yittiği yeri
senide bir gün seveceğim, sende öleceksin ece

yüzündeki yaralı mektupların sırrını çözeceğim karanlıkta
anne sırlarının acısında kalacaksın, tutuşacaksın ıssızlıkla
kırık banklar yolculuğu koynunda, kadın olmak zor sevdana

sen merak etme, bir kez ateş vurduğunda, hiç bir aşk yaşamaz sonsuza
yeminle yalan aşk, tekil, özel, çürük, daha fenası günah paylaşılmadıkça
insan anlamıyor, yalnızlık kanadından vurup kan akıtmamışsa...

'07