Ebu Zer Şiiri - Musa Musaoğlu

Elhasıl yetim kalmıştım
Öksüzlükten yetimliğe ışınlanmıştım sanki
Etrafımda ne bir dost ne bir aile
Yalnız gezen yalnız uyuyan ve yalnız dua eden bir bedevi misali

Ben küçükken bana Ebu zer demişlerdi
Neden böyle bir yükü verdiler sırtıma diye düşünürdüm hep
Aldım cevabımı ömrümün 23’ünde

Ben Ebu zer “saçından sakalına, dilinden kulağına, yaşamından ölümüne”

Nerdeyim şu anda? neden buradayım? ne yapıyorum burada? aklımda türlü türlü sorular hep cevapsız.
O kadar büyüdüm mü ki yalnız kaldım diyorum, cevapsız soruların devam ediyor,
yetimliğime ışık olarak

Küçükken sorduğum soru geliyor aklıma “çok seversek yalnızlıkta bizi bırakıp gider mi?”

Hâsılı buna da bir cevap bulamıyorum ve anlamsız bir şekilde hayatımla beraber şiirime noktayı koyuyorum.