Ebruli II Şiiri - Celal Nadir Açıkgöz

Sana 'ebruli' diyorum
Yazmaya duralıyorum çamura
'Baltalarla yıktığımın putlarını bırak' diyorum
Manisa başına yıkılsın
Zerafetin eskisi kadar kalmamış
Ben sana yine de 'ebruli' diyorum
Ne bank göreyim oturmaya ne mezar ölmeye
Alnımda sana göre tanklar patlıyor
Utanıyorum ellerim sığmıyor cebime
Ne zaman 'hiç' desem ardına 'ebruli' diyorum
Ne zaman Gayya kuyusuna insem, ' hiç' diyorum
Ben zümrüt bakışlı yare aşığım, yar bana değil
Aşk ebruli kısmına gayri kabilmiş
Ses titreşiminden öteye gitmiyor 'ebruli' dememde zaten
'Ebruli' demek için şiir yazmaya gerek yokmuş
Dünya'nın bütün derdi bizim içinmiş.

Göğsümdeki mızrakla oynadığından bağırıyorum dostlar
Canıma yanmayı hak gören birine tutulduğumdan
Benim bağrışımdan kime ne? Ebruli kim?
Sorularda dahi 'ebruli' diyorum.

Çığlıklar doluşuyor sokaklarıma
Camı açıyorum, kir
Camı açıyorum, mitralyöz sesleri
Lisede yazdığım şiir, yazmamla kalıyor
Demem o ki ' ebruli ' diyorum
Olmayacak duaya amin
Beyaza siyah, pembeye mor diyorum
Ve yaşıyorum
O kadar.