Ebru'ya Mektuplar 11 Şiiri - Kâmil Şenol

saat
gecenin tiki
sen
yoksun

kimbilir hangi hayalin peşindesin
belki çocukluğundan güller koparıyorsun
belki güller açıyor güzelim yüzünde

ben atıyorum belki
yüreğinin bir köşeciğinde

sen
yoksun
saat
gecenin tiki

hesapladım tam
onüçbinsekizyüzyetmiş kere
yaşamışım geceyi
hatırlarım dün gibi
çocuktum korkuyordum
geceleri dışarı çıkamıyordum

saat gecenin tiki
sen yoksun
hiç olmadığın kadar yoksun

camı parçalayıp
sokağa uzanıyor başım
geceden daha kara bir silüet
koşuyor üzerime pelerinini savurarak
oysa ayak sesleri uzaklaşıyor
gökyüzünde her bir yıldız
gözlerin gibi parlıyor
sıcak yatağıma kıvrılıyorum
ana kucağı gibi sımsıcak
senin kucağın gibi sımsıcak
hayatımdaki
iki kadının sıcaklığı
ne çok benziyor birbirine?
birininki hayal kadar sıcak
diğerini zaten unuttum bile

saat gecenin tiki
sen yoksun
hiç olmayacakmış gibi yoksun

odamdaki herşey
seni çağrıştırır oldu
bilgisayarım, televizyon, yatağım,
soba, kitaplarım ve ilaçlarım
duvar, pencere ve tavan;
hele o her gece
sen veda edince
sırtüstü yatıp
gözlerimi diktiğim tavan.

saat gecenin tiki
sen yoksun

gece
her tren garında aynıdır
her tren garında birileri
sevdiklerinden ayrılır
bedenler giderken öbür kentlere
yürekler peronlarda bırakılır

gece, her tren garında aynıdır
sonunda iki yüreği dağlayacaksa hasret
gitmek mi yoksa kalmak mıdır marifet?

sen haklıydın gülüm:
demirden korkan
trene binmez.

bir de
ayrılıktan korkan
peronda kalmaz...

saat gecenin tiki
sen yoksun
gerçekten yok musun?
gerçekte olmayan
görüntün ve sesin
oysa benden uzakta
ve benden bağımsız
her zaman oldun
ve olmaktasın...

elimi koydum yüreğime
gözlerim kapalı
haykırdım:
SEN, VARSIN!

(01.02.2006)