Ebru Safir Şiirleri - Şair Ebru Safir

Ben ben olmak istemediğim zaman...
İçkilerin kralı bile dar gelir hayatıma..
Ben sensizliği seninle tadınca..
Girdiğim zindan savrulur her yana..

Yüreğimdeki boşluk mücefer olunca..

Ben...
Sen yokken sensizliği...
Sen varken neşeyi...
Gittiğin anda öfkeyi...
Kalbime sığdıramam...

Rüzgar oldum...Ağaçlarla savruldum.
Gecenin uğultusu oldum...
En mutsuz anımda eğlenirken buldum..
Verdiğim sözleri unuttum... Verilmiş sözleri unuttum...

Hayata karşı gelmeyi öğrendim...

Olmak istediğim gibi olamadığım anda aklıma gelir şu sözler...
Hiç dinmez yağmur..fırtına bir tarafta...
Ne tarafa baksam ben değilim...Bedenim duruyor yanı başımda..

Durdurur mu beni bilmem.. boş sokaklarda bulunan göz yaşları...
Ve yüreğin acıları, affın güneşi,suçun tapınağı...

Hayatta bir kömüre benzer..
Yandıkça yanası gelir..
Hiç dinmez su serpmedikçe,
Göğsünü bile bile germedikçe

Yanarken mi? Acı verir...

Her şey yeni bir başlangıç sanki..
Bir bebeğin gülüşü kadar sıcak,
Bir kadının ağlaması kadar içten...
Ruhum kapılmış gidiyor bu içtenliğe..

İlham veriyor sanki ruhum bana..

İçimdeki ses acımı yenecek kadar büyükmüş meğer ki..
Ben sensizlik okyanusunda boğulup kalmışım.
Bütün gece düşünmüşüm hep seni...
Sensizliğin ruhuma attığı şu çılgın bedeli..

Şimdi kaybolmuşum bu sokaklarda..

Günlerden bir geceydi...
Sen geldin benim deli köşemde durdun..
Bitmiyordun bitmek bilmiyordun...
Hayallerimin dört bir köşesinde..
Gene umutlarım olmuştun

Değişmek değişim için yeterli oldu...
Ancak değişim değiştiremedi kendisini.

Kendin için yaşamak yaşamaksa...
Yaşamdan hiç bir şey ummamak,
Öfkeyle bir olmak, her yere savurmak...

Şimdi gerçekten uzaktayız...
Bu sefer yanılgı yok...
Umut yok...Keşke yok...

Gerçeklerle karşılaşmak o kadar acı ki....
İnsanı derinlere iten bir kurgusu var sanki...