Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bir kere daha baktım Ebru'ya ebrulice....
Haketmiş derim sevgili Orkun....Bence geç bile kalınmış ebrusuyla yürekleri fethetmeye...
Sevgilerimle...
Ebru: Dip dalgaların ahengi, dip dalgaların semâzeni ve döne döne sarhoşu ruh alemimizin, mana mazgallarının dingin meyi.
Cennet ırmaklarının uysalca renklendirilmiş ve şırıltısının nefesindeki NEY’i.
Aşk estetikliğinin suya iltihak edişindeki bir yürek damlası, sonun sonsuzluk karşısında son dansı...
Yoksa Ebru: gönül sesimizin rengi miydi? ...
ebru bencede gönül sesimizin rengi. Ne kadar güzel anlatmış kalam ve yürek ebruyu. Teşekkür ediyorum bu güzel yazıyı paylaştığınız için.
Kaleminiz ve yüreğinizi kutluyorum. saygıl ve sevgiler
Bende hep yüreğimden dökülenleri ebruya benzetirim..Bitmez ona hayranlığım..Sanki tüm renkler duyguyla yoğrulmuş ve onun sesi olmuştur...Neyin gizemine saklanmış sözcükler bir bir içini döker gibi...İçimizdekileri başka bir dünyadan getiricesine..Ebruli düşler dilerim hiç bitmez..ve gülüşler...sevgiyle kutluyorum..))
HARİKA BİR ÇALIŞMA.......
KUTLARIM SN IŞIK
anlamli ve akici bir anlatimdi..tebrikler
Güzel ve edebî bir anlatım. Zevkle okudum. Saygı ve selamlarımla.
ziyadesiyle maddenin maddede iflası!
Süperrr...Kutlarım dost..
Tinde vücuda gelişinden beridir var oluşuna inat yok eder ebru tüm korkucağı ve tutsaklığı.....Ezberine alır mavimtrak sevdaların büyüsüyle tütsülenmiş gönül,arlanmış kayboluşları...Bu yitiş,bitiş değil.....Bu yitiş çöküş değil...Bu yitiş bir özleyiş,kızıla diz çöküş , alaza meyil veriş ve en nihayetine BİR'e dem vuruş:)))))Tüm sessizlikler yorulur çığırtkanlığında bir yaşanmamış sevdanın ve suya düşer aksi ebruli bir seherin.....Ebru , bir dağ başı yalnızlığını ,ürkekliğinden kopup toz duman edişidir umutla üflenen NEY nağmelerinin.Suya dokuna,okşaya.....Sudur ebruli bedene gönül veren ve canına can katan aşkın:)))Tarife yeltendim sadece yine de beceremedim öğrendiklerimi dile getirmeyi...Sevgili üstadım,yüreğinize sağlık:)))Mevlama emanetsiniz:))Doya doya okudum:)))))Kaleminiz daim ola inşallah:)
Güzellik adına iki tema, aynı güzellikte işlenmiş... Kaleminiz daim olsun... Selamlar...
Ne diyeyim Orkun. Duyguları ebruyla ancak bu kadar güzel anlatılır. Birazcık düz yazıya benziyor ama.. Bu da senin tarzın.. Tebrikler
Bu şiir ile ilgili 16 tane yorum bulunmakta