anam dedim ardından
sen göğüs germekteyken onca zorluğa
kendinden çok başkasını düşünmedeydin
sırtında mermiyle sen cepheye koşarken
anamdın sen en ağırını yüklenmiştin hep işlerin
aydınlığın ufuktan çekildiği demde ışıldayan lem'a sensin
Hani ilk gün
Ve ya şimdi biz
Hani galü bela demiştik
Hatırlıyorsun değil mi
Ben de çok hatırlamıyorum evet ama
Bu vicdan azbından sonra gelen
Artık uğrağım oldu karanlık geceler
Hasretinle yanan dil hep ismini heceler
Teşrif etmezsen eğer bu fakir köhne semte
Zifiriden de kara sensiz geçen her gece
Hatırlanmaya değer bir şey değildim
Bir zamanlar
Beni sadece sen hatırladın
Hiçliğin karanlığından çıkarıp
Varlıkla sen buluşturdun beni
Kendi yokluğumu
Sen varsın istanbul un her köşesinde
Yüreğime usulca akan sızılarımın medarı
Her coğrafya atlasının ardında sen varsın
Zulmette kaybolmuş umudumun aydınlık sabahı
Bir uzatsan elini o çok uzak bildiğim diyardan
Alıp götürsen beni
Gecenin ayazı vurdu tüllenen rüyalarıma
Sevdan katmerli yalan oldu
Yine de vefasızlık edemem hatırana..
Senin kadar yüreksiz olmak
Bir anda taş kesilivermek
Benim işim değil
Hüzün semtinde
Yalnızlık yol arkadaşım
Ümitsizlik vapuruyla
Zaman denizinin en haşin dalgaları arasında
Bir meçhule doğru yol alırken
Sesler duyuluyor çevreden
Şiir yazmak
Aptallık
Kim anlıyor ki seni
Sen kendini parala
Duyan var mı sesini
Menfaat varken
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!