Bundan takriben 55—56 sene önceydi, 5-6 yaşlarındaydım, kardeşlerim dünyaya gelmemişti henüz evin tek çocuğu unvanı bendeydi.
O sene harmanı kaldırdık, ben de tıpış tıpış anneme babama refakat ediyorum çalışmalarında, evin bitişiğindeki harmandan buğdayı annemle babam ambara taşıdılar, babam ölçtü, 3 kile buğday çıktı. O seneler bizim eve en az 7-8 kile buğday gerekiyormuş, yeterli ekmek için.
Annem başladı yüksek sesle ağlamaya.
Üç kile unlukla bahar gelir mi, biz ne yiyeceğiz, beni göstererek bu çağa acından ölsün mü, bende yarım yamalak algılıyorum feveranı, çil yavrusu gibi dönüyorum bir oraya bir buraya.
Babam dedi yahu kadın Allah büyüktür, her şeyde bir hayır var iyi olur, çocuğun yanında bağırıp çağırma.
Allah büyüktür, Allah büyüktür iyi ki onu da öğrenmişsin, başka bildiğin bir şey yok, her şeyde bir hayır varmış yere gire hayrı da şerri de, işte buğdayları zamanında sulasaydın falan teknik konulara girdi.
Hiç unutmuyorum babam yarı öfkeyle kalktı, “göz” dediğimiz toprak bölmeler vardı ambarda, oralara da hayvan yemini koyardık, tenekeyi eline aldı daha önce harmandan çıkarılan arpayı teneke teneke buğdayın üzerine boşaltmaya başladı.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta