Ebem Kuşağı Şiiri - İbrahim Sanduvaç

İstikamet edinir ebem kuşağını
Yıldızlar girmez rüyalarına, dolanır,
Tutmaz ufkunun gemini, çözer bağını
Fecri muştulamaz, karanlığa boyanır

Sen ki, gittikçe eşsiz, ümitsiz, minnetsiz,
Nahvete gâlip geldikçe fikrin ve hâyân,
Sireti suretsiz canavarlar ümmetsiz,
Başıboş yetimlerin sorguçlu hükümran.

Kapatmayın ufkumu siz hain yataklar,
Sergüzeştler gelip geçmiş, olmuş bayağı,
Süleymanı ancak adsız cihadlar paklar
Rüyamda gördüğüm kırmızı gökkuşağı.

Nedendir sorarım, düşmansın döşeklere?
Nefesin kesilirdi hep tüy yataklarda.
Alem hasret diye, açtığın çiçeklere,
Dolanıp duruyorsun sonsuz bataklarda.

Dağa mı tırmanırsın, soluksuz kalınca
Yokuş yukarı, çık dümdüz yokuş yukarı
Selam ver hilâle, yek ömrünü salınca
Almaz mı en şahane bahçesine Tanrı

Çekme dizgini yılmaz çeri, sür atını
Menfaatsiz niyazın, fışkıran ziyandır.
Hülyâlarını süsleyen kutlu bir anı
Maneviyatın serfiraz, aklın devrandır.