Ebem Şiiri - Ahmet Celal Büyükburç

Kurban olayım kara gözüne karakaşına,
Benim, derdine dert katan ebem
Duydum ki gözlerin kapanmış açılmaz bir daha
Sen dur yerine ben ölem ebem

Hangi hastalık tutmadı ki yakandan
Yedi bitirdi seni kalmıştı emanet bir can
Sen bizleri hiç eksik etmezdin duandan
Sen dur yerine ben ölem ebem

Her gurbete gidişimizde arkamızdan ağlardın
Bilmezdik biz mi yoksa sen mi yanardın
Deseler ölümün bir şaka vallahi inanırdım
Sen dur yerine ben ölem ebem

Ben kendimi bildim bileli sen hep hastaydın
Kimse bilmez galiba sen dayıma ‘yastaydın’
Çok sevemedin onu bari öbür dünyada kavuşsaydın
Sen dur yerine ben ölem ebem

Elini son kez öpmüştüm bir hastanede
Seni neden sardılar ki ben gelmeden kefene
Doya doya bakamadım son kez yüzüne
Sen dur yerine ben ölem ebem

Bizleri şimdi kime emanet edip gidiyorsun
Söylesene ebem ölmedin değil mi, yaşıyorsun
Belki de cennetten cennetlere uçuyorsun
Sen dur yerine ben ölem ebem