Güneş bir sevgili gibi ısıtıyor içimi. Bir martının suya değen ayakları gibi vuruyor yüzüme ışığını; bir görünüyor bir görünmüyor. Aylardan Nisan. Gemiler daha hızlı geçiyor; ömrüm gibi… Takvime baktığımda biraz daha eskidiğimi fark ediyorum. Yorulduğum aşikâr. Balıklar gibi ürkeğim. Ama atılan her oltayı yem sanmıyorum.
Her sabah hep aynı zil sesiyle uyanıyorum. Beni uyandıran şuh bir ses yok. Kahvaltıda ise hep aynı mönü. Peynir, zeytin, ekmek… Çay yok. Yerine bazen şeftali, bazen de vişne suyu. Masanın üzerine gazete seriyorum. Kolay oluyor; kahvaltı bitince katlayıp atıyorum. Gazetedeki eski haberleri okuyorum. Güzel haber yok. Bilgisayarımı açıp maillerimi okuyorum. Haber bültenleri, davetler, talepler, şikâyetler… Bir sabah ve her sabah “günaydın” yazan birisi yok. Telefonum çalıyor. “5 dakika sonra ararım” dediğim annem 3 gün sonra sitem ve hüzünle “nasıl olduğumu” soruyor. İyi olduğumu söylüyorum ama anlıyorum ki bende vefa yok.
Ömrüm kan kaybediyor. İçim bir okyanusun coşuşu gibi dalgalı… Duyduğum en güzel ses her dalışımda beni kendime getiren vapur sireni. Herkes yalnız kalmayı özleyedursun ben kalabalığın içerisinde bile hep yalnız kalıyorum. Karşı komşumu tanımıyorum. Yere düşen kalemimi hep kendim alıyorum. Çalan her kapıya koşuyorum. Yemeği hep tek kişilik masalarda yiyorum. Çift kişilik davetlere tek başıma gidiyorum. Özlemiyorum. Beklemiyorum. Çağırmıyorum. Beklenmeyenlere selam olsun; ben anmıyorum, hatırlıyorum.
Bugünlerde beni en çok pencereme konan güvercinler sevindiriyor. Sevindiren başka da bir şey yok zaten. Siz'le başlayıp Siz'le bitiriyorum cümlelerimi. Sen'leştiremiyorum hayatı. Resmiyet hayatımın düsturu oldu. Nereye baktığım fark etmiyor. Gördüğüm hep aynı.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta