Ebedîyet Yolcusu Şiiri - Ünal Serhat Yor ...

Tabut gider, ağır ağır, çökmüş omuzlarında,
Her adımda yankılanır, dertli bir feryâd da!
Sorun ey garip mezarlar, şu yatan kimdir acep?
Gözlerimden kanlı yaşlar akmadadır sebep!

Bir zamanlar dimdik idi, ruhu vardı heybetli,
Şimdi boynu bükülmüş, suskun, biçâre, illetli.
Düşmedi mi kaldırırım, öldü mü? Hayır! Asla!
Lâkin etti can verirken, yedi ifrit bir veda...

Önde matem, arkasında ah ü feryat bî-hisâb,
Sanmayın ki cenaze bu, bu bir müflis kitâb!
İçinde hak, fazilet, izzet, ümit dolmuş idi,
Şimdi sahifeleri boş, ne yazık ki kayboldu gitti...

Tabutun ardı sıra, bedeni sürüklenir,
İki zebani tutmuş, gözleri öfkeden kör!
Bir zamanlar şerefli, haysiyetle bezenmiş,
Şimdi bir hiç uğruna çukurlara gömülmüş!

İlerler ceset de hâlâ, nefs-i şeytan kollarında,
Düşmüş elleri zincire, yol alır karanlıkta!
Bir zamanlar aydın idi, şimdi sönmüş bir ışık,
Ey insanoğlu alemde, var mı bundan ibretlik?

Saldırdı yedi mel’un, her biri bir azman ihtirast,
Biri hırs, biri kibir, biri şehvet, ne bedbaht!
Bunlar ki canavarlar, doymak bilmez arzular,
Öldürdü ruhu, artık mezar ona yegâne diyar!