Ebediyet ve yokluk arasındaki beyazlar

En afili gelinlikleri giydirdim dünyalara
Belki de ayırt edemedim gelinlikle kefenin beyazını
Ölmenin ve yok olmanın beyazı, bir de ebediyet

Gittin ve herkes öldü demeyeceğim
Gittin ve herkes yaşamaya mecbur kaldı
Çünkü mecbur kalmak en büyük sancıdır

Geceler bilir kaç kez ölmeye mecbur kaldığını
Bir köhne meyhanenin masa örtüsü de keza
Bir de işte iskandinav markalı bira bardakları

Kaç çocuk aç kaldı bu kış diyorum
Kaç esnaf ay dolduramadan kapattı kepengi
Benim de pırlantamın karatı az diyorsun
Tabanı sızlayanların yarasından kime ne

Dünyayı içine alamadığı zaman solumda harp başlar
Bir kişiye bile tahammül edemeyen solun duymadan