Ebediyet Bahçesinde Şiiri - Ertuğrul Şakar

Uyuyan sükut yeşili tepeler
Yufka açımı kıvrımında mavi deniz
Kulaklarında mermer beyazı küpeler
Destan çiçeklerinle içindeniz

Cennet yıldızlarını toplayan toprak
Patikalar asmış yeşil gerdanına
Yırtıyor gökyüzünü gururla bayrak
Anıt yiğitlerin; şanı adına

Kalk Süleyman Paşa, kalk!
Kırk canla kuşan kılıncını
Sallarla geçtiğin bu yatak
Boğdu attı Avrupa’nın hıncını

Yoksul ve yorgun gördü yedi düvel
Dev zırhlılarla saldırdı
Ölüm fırtınası kıyamet bir el
Kasırga misali esti,çıldırdı

İşte kefen beyazı umut
Süngü takmış parıltılar içinde iman
Ölmeyi emreden bir yüce komut
Toz ve alev depreminde bir vatan

Taş,toprak tabyalar arasında
Ebediyet bahçesi bu Gelibolu
Her babasız çocuğun yarasında
Bir Çanakkale taşır Anadolu

Çanakkale Anıtı’nda ben varım
Vatanın mührüdür şimdi Mehmetçik
Bu anıt; inanç,azim ve kararım
Dünyaya karşı başım dik

Bu şehitler sayılmakla,övülmekle bitmez
Nasıl anlatılır Seyit Onbaşı?
Tasvire mecalim, hayalim yetmez
Kaldırdığı mermi, Türk’ün şerefli başı

Hatice Ana’nın vatan kurbanı
Saçları; kınalı kınalı Hasan
Yahya Çavuş bir orduydu sanki
Tekke Koyu’nda durduruldu düşman

Hasmına su veren, el uzatan Türk
Unutulmayacak asırlar boyu
Düşmanını bile evladı yapan
Bir millete tanıktır Anzak Koyu

Savaşı süngüyle, dipçikle ören
Barış çiçekleri taşıyan bir dal
Dehasını topraklar boyu seren
Yenilmez yüreğim Mustafa Kemal

Yemyeşil bir toprak, masmavi ümit
Milli kimliğimdir attığım adım
Aldığım nefesin bedeli şehit
Ben Çanakkale’de beni tanıdım

Sonsuzluk iklimi bağrında yatan
Her taşın altında bir gül, bir lale
Diyorsam bu toprak bana bir vatan
Işığım olmalı hep Çanakkale