Ebediyet Şiiri - Emrullah Karahan

Hayallerim vardı benim,
ebediyete yeşerttiğim umutlarım,
bitmek bilmeyen nazlı ümitlerim vardı benim.
Soluksuz bir nefesti, hiç bitmeyecek gibi,
derin bir haykırışıydı istediğim ışığın.
Son değil, taktığım varlığımdı benim!
Hicran değildi varılmak istenilen,
Ruh’un gittiği son dem “Sonsuzluk” olmalıydı,
Alev Çemberi’nin kızgın soluğu değil.
O ince esintili meltem
yüzümüze dokunup, bakışlarımızı döndürmeliydi birbirine.
Tek gördüğüm o noksansız çizilmiş yüz hatların,
Tek baktığım ela renkli gün bakışların,
Tek içtiğim su bana verdiğin kahkahaların,
Tek tuttuğum senin pamuksu ellerin olmalıydı…
Yağmurda iliklerimize değin ıslanıncaya kadar koşmalı,
sonra damla damla süzülmeliydik güneşe.
Hücrelerimin her birinde senin resmin olmalıydı
nereye baksam seni görebileceğim.
Burnuma gelen her kokuda senin tadın olmalıydı…
Soğuk, kar dolu günlerde,
şöminenin önündeki iki kişilik koltuk yarım mı kalacak artık?
Yastığıma sinen misk kokulu terin soğuyacak mı?
Evimizin kapısı “Yalnızlık Bulvarı”na mı dönüşecek?
Senin neşeli kahkahalarının yerine,
benim yaşam çığlıklarım mı yükselecek ufka?
Hani beraber erişecektik ebediyete!
Hani bırakmayacaktın ellerimi!
“Sen”den anlamlı tek kalan hatıran
küçük, masum bir yürek…
Bir eli benle dolu ama öbürü boş!
İlerde soracak bana seni
ve her soruşunda ben yavaş yavaş sana geleceğim.
Kalbime hançerler saplanacak onu buruk, kanatsız görürken…

Unutmuyoruz adını
Asla!
Her gün yolluyoruz bir demet “Kırmızı Gül” sana
hani senin en sevdiğin…
Hüzne gebe kaldık ama yıkılmıyoruz,
“Sen”in hayaline tutunuyor
Ve sana ulaşacağımız günle yaşıyoruz
Ve “Sen”i anıyoruz rüyalarımızda.
Akşamları ziyaretini, sabahları gidişini
Hüzünlü ve yaşlı gözlerle izliyoruz.
Ama yakınmıyoruz “Sen”sizlikten artık.
Korkmuyoruz da…
Çünkü “Sen”i görebiliyoruz, sesini duyabiliyoruz…
Ve artık tek hayalimiz olan minicik bir aileyiz
Ve artık birlikte ebediyetteyiz!