Sanma ki ben öldüm herşey bitti
Kalan kaldı giden gitti
Güle sordum seni birden irkildi
Dikenini gizleyerek Cennet kokusu verdi
Asman çaresiz boynunu büktü
Mona Lisa gibi resminde vardı hem sevinç hemde üzüntü
Bak kalmadı evinde hiçbir gürültü
Bu acı bizim için çok ama çok büyüktü
Vazonda beyaz karanfilin tekrar yeşerdi
Bizimle beraber olduğunun ispatıydı belli ki
İlk günkü gibi dimdik duruyor eğilmedi
Sanki sevincini bizimle paylaşıyor gibiydi
Ya Rab elde değil inanıp inanmamak
Esas olan herşeyi düşünüp anlamak
Bak kulların veriyor sana kulak
Senin ilahi takdirindir her şeyi yapmak
Kayıt Tarihi : 30.11.2009 12:23:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Sadetdin Yüksel](https://www.antoloji.com/i/siir/2009/11/30/ebediyet-14.jpg)
Severek ve keyif alarak okudum.
Sevgi ve selamlarımla....
Nafi Çelik
Kutlarım. Saygılar.
TÜM YORUMLAR (9)