Ebedi Sürgün Şiiri - Erdal Uzuner

Sen beni sürgün ettin ya gönlünden
Yakamazsın canımı,yalvarsanda dönmem

Buraya kadarmış,üstümüze indi kış
Aldım paltomu ve atkımı,yolum uzakmış

İçimde kızgın lavlarla yanıyor bir volkan
Çok erken geldi ümitlerime hazan

Açsanda kapılarını sonuna kadar
Takat kalmadı gitmeye kalbine kadar

Aşkımızda acı günler yaşamak varmış
Bu sevdanın sonu sessizce ağlamakmış

Güllere adını verdim, dikenini düşünmeden
Kan damladı her anımda,acıttığın yerden

Ben ömrümce seni istemiş,beklemiştim
Ne yazık! ..Benimsin derken kaybetmiştim

Affetmek kolay olsa,hiç durmam ederim
Bana engel olur gururum,sevdam ve kederim

Karıştı geçmişim bugüne,gündüzüm geceye
Yemin ettim tövbe,artık o kadehten içmeye

Ben seni Leyla bildim ölesiye sevdim
Sen beni Mecnun ettin cehenneme gönderdin

Tutamayacağın sözleri neden söylersin?
Neden beni yalanlarınla avutur,eylersin

Sürgünün böylesini ben hiç haketmedim
Bıçağın çok keskindi,darbeni hissetmedim

Ben seni her nefeste seveceğime söz verdim
Umulmazki sırtımdan nasıl hançerledin

Ölmek sorun değil,aslolan ölümün nedeni
Sen gülerek öldürdün,acımasızlığın kahretti

Bak zaman geçiyor,süremiz dolmakta
Sürgün bitsede değişmez ölmekte,kalmakta

Gözlerimden akan yaşlara bahanem yağmurdu
Her parçam başka başka meçhule savruldu

Sen sadece beni değil geçmişide ittin
Söylenmiş eski bir şarkıydın,artık bittin

Arayacaksın toprağında titrek ayak izlerimi
Bulamayacaksın gözlerinde hüzünlü gözlerimi

Resmini avucumda buruşturdum gözlerine bakarak
Vurman yetmedi ölümüme,gel ruhumuda yak

Artık benim için çözülmüş bir düğümsün
Sen artık kalbimden ebedi sürgünsün