Ebedi Sevgi Şiiri - Oktay Baykurt

benim gök silkelenmelerinde yere düşen mavi gözlü yarim

neler getirdin bu gecenin sıfır dördüne

kalmaklıklar gitmiyor uyku dolu gamıma

sabahımı uzaklaştırıyor benden zıkkım olası garibliğim

senden olan bir karanlıkla cedelleşmek

ve vakitsiz ezanlar duymak istemek ne tuhaf

ve ne zor...

terkedemiyorsun, kalamıyorsun gündüzle gece arası düşlerinde

şimdi kapımın önünde bir postacı olmasını isterdim

çantası bomboş olmalı

benden alacaklarını taşıyamamalı

ve bahşiş olarak benden sevme dersi almalı

şimdi bir işportacı geçmeli sokaktan

domates biber diye bağırmalı uykulara aldırmadan

ben onu döğmeliyim dizlerim gibi

hıncımı çıkarmalıyım senle alakası olmayan şeylerden

neler getirdin bu gecenin sıfır dört otuzunda

sentezlenmekte yaprakla çiğ...

tavşanlar oynaşmalarda tilkiler gezinmelerde

baykuşlar bir ceviz ağacında

ya ben

doğanın ferdi olarak bu akıl sahibi olmayanlar kadar değilim

ne yapacağını bilmezim

yaşanmış geceleri bir sabah daha çerçeveleyecek

gittikçe daralıyor duvarımsı tenim

dar geliyor gözlerin

hızmalaştıkça alyansı parlıyor sensizliğin

of ki ne of!

gıyabında senle, huzurunda sensizim

şimdi bir sen dayanmalı kapıya

vurdukça uyanmamalı düşlerim

paçalarından ateş böcekleri düşmeli binlerce

kırılmadık penceresi kalmamalı gözlerimin

ve onca şeyi yakıp yıktıktan sonra

anahtarın yerini bildiğini anımsamalı, içeri girmelisin

çatımdan karanlık akışırken dokunmalı

kirpiklerimden arzular süzülürken öpmelisin

buruşuk sabahlara uyanmalıyız sonra

kırmızı aşkı bitirip ebedi sevgiyi içirmelisin