Ebedi Memleketim Şiiri - Erdem Bozkurt

Bu topraklar, fakir Anadolunun mağrur yüzü,
Medeniyet denilen kahpenin kalbi bu şehir.
Can verir baharı, inadına öldürür güzü,
Geceleyin nur saçar, gündüz katran gibi zehir.

Nam salmış cihana bu şehrin taş kalpli kızları,
Kimler harcanmış bu sokaklarda bir naz uğruna.
Tarihe şahitlik etmiş şu kaldırım taşları,
Bir dile gelse de anlatsa taze aşıklara.

Ne, memleket belledim ben bu şehri yıllar yılı,
Ne de gönlüm, bu şehirde bir aşk ile meşk etti.
Memleketi kaybetmişken, bu şehirde doğalı,
Yarin yüreğinde buldum ebedi memleketi.

Ey günahkar şehir, bu devran eski devran değil,
Çok süründüm yolunda artık kulluk etmem sana.
İster biad et, ister diz kırıp önümde eğil,
Hürmet istemem her bahar, iğde kokun yeter bana.

Şah-ı Kelâm