Ebedi hayatı kazanmakmış asıl mutluluk

Dünya iki kapılı bir handır,
Birinden girer, diğerinden çıkarız.
Asla gözü doymaz insanın,
Her şeyden üstün olur çıkarımız.

Çocukluğumuzda güler oynarız,
Gençliğimizde heyecan peşinden koşarız.
Yaşımız ilerleyip kişiliğimiz oturunca,
Şapkamızı önümüze koyarız.

Birer -birer gider sevdiklerimiz,
Bir-çoğunu elimizle toprağa koyarız.
Dünya küçülür gözlerimizde,
Meğer ne boş işlerle uğraşmışız.

Ölüm denen bir gerçek varmış,
Ne kadar kaçsak bizi yakalarmış.
Hal bu ki ibadet için yaratılmış,
Meğer insan ne kadar aldanmış.

Her yerde mutluluk aradık,
Gerçek mutluluğu yakalayamadık.
Anladık ki mutluluk yetinmekmiş,
Bunu geç de olsa anladık.

Allah’a (C.C.) hakiki kul olmakmış,
Onu sürekli anmakmış mutluluk.
Kimseden bir şey beklememek,
Elindekiyle yetinmekmiş mutluluk.

Yaşamakmış her canlıyı severek,
Elindekileri insanlarla bölüşerek.
Bir garibin elinden tutmakmış,
Bir yetimin başını okşamakmış.

Darda kalanın yardımına koşmakmış,
Mazlumu zalimin elinden kurtarmakmış.
Adaletin temini için çalışmakmış,
Yanlış yapana engel olmakmış,
Doğru olana sahip çıkmakmış.

Ağlayarak geldiğimiz bu dünyadan,
Güle-güle ayrılmakmış mutluluk.
İnsanlara hakkını helal ettirmek,
Ebedi hayatı kazanmakmış asıl mutluluk.

25.03.2018
Bulancak/GİRESUN