Ebedi Hasret Şiiri - Mavi Umay Şükran Ay

Umutların kıyıya vurduğu anlarda
Dökülür mercan canlar kumlara
Işıltısı kalmaz söner yıldızları
Gökyüzünde ay ışığını vursa da

Heceler dökülmez dil söylemez
Sabrın duvarlarına dayanırsın
Sabaaşiran makamında vuslatın
Şarkısını inleyen kemanda duyarsın

Taammüden canına kastetse de
Canını canına koyar yine duymazsın
Dumanı tüter de incinmişliğin içinde
Ebedi saklarsın maşukunu yüreğinde

Efsunkâr bakışlarına takılsa da aklın
Sen mi fazla gelmişsindir ona
O mu az kalmıştır sana bulamazsın
Muamma dehlizinde yol iz soramazsın

Kapanmıştır bütün kapılar yüzüne
Bir kelamı yeterdi oysa gülmene
Hüznüm; dağlara, yellere, sellere
Koşardı, bakiyesini kadere vere vere

Kadife çiçeklerin solar zemheride
Güneşin doğmuş batmış kime ne
İsyankâr gönül biçare dertte
Feryat figan bitap serzenişlerde

Şerrine lanet edesin gelir edemezsin
Yüreğin lal olmuştur artık söyleyemezsin
Bilsen de; nadim çağırır dönemezsin
Virane gönlünde artık ona yer veremezsin

Güftesi yapılmamış nağmedir yüreğinde
Dalında açmamış goncadır gözlerinde
Zehir dili pareler bin bir yerinden
Ebedi hasret girmiştir artık en derinden