Ebedi elem Şiiri - Abdullah Ataş

Maziye özlemim, taştı içimde,
Anasız bir ocak, tütmez dediler.
Ne var ki şu sefil, garip içinde,
Evlat özüne kin, gütmez dediler.

Yazıldı yazımız, kırıldı kalem,
Şahit oldu buna, koca bir alem.
Ve bir de başladı, ebedi elem,
Canlı cehennemdir, gitmez dediler.

Hayal aleminin, huzur kolundan,
Kopar oldum artık, döndüm yolumdan.
Helal olsun hakkım, varsa eş dosttan,
Yolcu yolundan hiç, dönmez dediler.

Etmedim ki isyan, secdem hep bire,
Ne zaman verdi ki, imanım fire.
Kuru sal içinde, o dar kabire,
Girmez isen çilen, bitmez dediler.