Ebedi Aşktır Munzur Şiiri - Seyfettin Avci

Munzurla on beşimde tanıştım
Dostça ahbapça, yiğitçe kucakladı…
Benle birlikte benliğimi sardı büsbütün
Ben munzurun dostu munzurun ahbabı…
Munzur:Can yoldaşım olmuştu;
İşte o zaman unuttum kimsesizliğimi

Munzuru on beşimde sevdim
Tel tel dağıtıyordu mis kokan saçlarını rüzgar
Bazen sessiz ve suskun bazen de sessizce
İşte o zaman unuttum sılanın hasretini

Gözyaşlarını silen bir ben olmuştun Adem den bu yana
Ağladıkça yeşerirdi kardelenler
Ağladıkça biterdi yamacındaki al al güller
İşte o zaman anladım ağlamanın ne büyük mutluluk olduğunu

Munzara on beşimde aşık oldum
Ona aşık olmak,onsuz yaşamamak ve onsuz ölmemek…
Yaşamayı sevip hayata bağlanmayı..
Ve onsuz günün doğmayacağını…
Bakışlarının ruhumu lime lime edip; mum gibi erittiğini
İşte o zaman öğrendim özgürce aşık olmayı

Ne kadar yaşlanmış iki büklüm olmuşsan da dünyam
Gözlerindeki nurlar sönmüş baharların hazana dönüşmüşse de
Yine de gözleri kamaştırıyor duvak altındaki munzur

Ve … Munzuru on beşimde kaybettim
Eğer sabahı olmazsa,suları akmayıp gülleri yeşermezse …
Bir seher vaktinde nefes almayıp; bakışları sönmüşse eğer
Ey Azrail…! Bil ki! Bende senin celladım olurum.