Ebedi Aşk Şiiri - Sultan Polat

Her an kaçacakmışsın gibi sıkı sıkı sarıyor seni toprak,
Sen de köklerini daha da özlemle sarmalıyorsun toprağa.
Kış ayırıyor sizi beyaz örtüsüyle,
Toprak gözden ırak…
Gizli bir sevişme beyaz örtünün altında,
Ağacın kökleriyle…
Bahar aşkınızın özgürlüğü,
Sevinçten çiçekler açıyorsun.
Gelin gibi bembeyaz süslüyorsun dallarını.
Toprak çiçeklerini bile kıskanıyor rüzgardan,
Rüzgar kadar şanslı değil toprak,
Her zerrene ulaşamıyor.
Kıskançlığı gözlerini perdeliyor,
Biraz daha sıkıyor köklerini,
“Buradayım ben” diyor.
Hücrelerinin açlığını giderecek suya, güneşe düşman toprak senin uğrunda,
Sen de neşeyle dolaşan börtü böceğe, toprağın koynunda.
Dallarındaki meyveler değmesin diye ona,
Uzanıyorsun gökyüzüne biraz daha…
Onunla var olmak, onunla yok olmak,
Sonsuza kadar birlikte yaşamak,
Seni var eden toprağa geri dönmek nihayetinde…
Bu aşk değil de ne?
Ben de toprakla ağacın aşkına hayran!
Uzatsam elimi penceremden ağacın yapraklarına…
Kıskanma toprak benimki de özlem, ebedi aşka…