Ebabillerini Uçur Şiiri - Süleyman Toprak

Sen içindeki ölü atları koştur
Her iltica bir defindir kendi mezarlığına
Ağaçta yaprak kurumaz
Kök çürümeden
Yaşadıkça yaşlanır
Yaşlandıkça (y)anarsın
Doğumla ölüm arasında yaşanır hersey
Kanarken İdlib
Keşmir’e sürecek elimiz olsun
Filistin’e çakılı gözümüz
İbrahim aşkına baltanı vur
Yelesiz atlar koşamaz çünkü
Yelelerini savur

Şehre yağmur dağıtan
Okunaklı bir cuma olsun hüzün
Atılmış satılmış armağanlar kadar suskun
Kırışık bir kravat kadar kaygılı.
Yak yık dilemmalarını çağır
Gidip de dönmeyen sancıların olsun
Tutuşsun şehla gözlerinin feri.
Sen toprağı tırnaklayarak kabaran
Bir asrın çocuğusun
Senin iman dolu göğsünde
Adı umut olan nice çocuklar boy verir
Vur İbrahim aşkına
Vur ki
Lacivert bir yorgunluk dökülsün kakülünden
Göz bebeklerinde Babil’den kalma bir sur
Baba çağırsın yarılsın gök
Aysın yüzüne kanın
Yassız kuşlar konamaz çünkü
Ebabillerini uçur.