E.s.t.i. Şiiri - Habibe Merih Atalay

yıllardır neler konuştum kendimle...
hâlâ da devam ediyorum...

yazmasam hatırlamayacağım
bu sohbetler dizisini

hep başkalarının yaptıkları -yapıp ettikleriyle
geçinip gidiyoruz , kendimizin yaptıysa
sadece eleştirmek.

buldun mayını
buradan yürü!

birileri durmadan bizi hizaya çekiyor
yeniden düzenliyor dizilişimizi
en son gelen mesela, önümüze yerleşiyor
bakıyoruz, gıcık oluyoruz içten içe
lâkin gıkımız da çıkmıyor pek.
yani. ne demeli?

hasılı malazgirtten günümüze
anadoluyu epey bi değiştirdik

hatti ülkesinden anadolu'ya
edebiyet, sinema, televizyon ve internet...
e.s.t.i. Esti; esti
bir sakatlık var ki havada

beni hiç bir şey yerimden kımıldatamıyor
konuşup konuşup oturuyorum,
bu mevzu derin.

yine derin bir başkasına mevzuyu
kök daldıralım bakalım
ömrümüz uzayacak.

ne zaman olgunlaştığını fark etmiyorsun bile
bir bakıyorsun ki, toplaman gerekmiş
meyveleri sepetlere,

sonra bir hafiflik hissediliyor
dalların boşalmasıyla
sonra da ardından bir yoksunlaşma duygusu...
kolların üzerine bir mahzunluk çöküyor...

periyot böyle işliyor...
alışıyorsun bu döngüne,
yaş ilerledikçe,
uzadıkça ömrün.

yıllardır neler neler konuşmuşum kendimle
hâlâ da devam ediyorum

hatırlamayacağım yazmasam
meyvelerimi...

ilk meyvelerimi son meyvelerimden
meyvelerimin de meyvelerini
çıkaramayacağım,
tanıyamayacağım kendimi hiç.

elmaymış armutmuş ya da muz muymuş
bilemeyecekmişim.

ama yıllardır,
neler konuştum kendimle, neler.

mandalina gibi dilim dilim,
sohbet aşığıymışım dilimsel
kendi kendime.