E Rağmen Şiiri - Mehmed Arif

göz görmeyince gönül katlanır derler
görmeyenler için söylenmemiş elbet
göremeyenlerdir sanırım muhatabı
ışıksızım gün boyu
ne daha aydınlık bir zaman
ne de daha karanlık olduğundan
uykum esinlenmez asla geceden
seslerin peşindeyim
hoşlanırım kelimeden, heceden
ayıramam hüznümü yar
gündüzden mi esinlenir bilmem
yoksa geceden

seslere aşinayım yalnız
kuzuların ayak sesleri
haşerat lakırdısı
sinek vızıltısıyla meltem fısıltısı
sesler getirir her akşam bana seni
hamağıma kurulmuşken yatsının önü
namrun tepesinde yine o bildik senfoni
tepemde çamların uğultusuyla karışık
ağustosböceğinin resitali
çimende ateşböceklerinin dansı
duyduklarım bilirim
karanlığın sesi, aydınlığın müjdecisi

kime ve neye çarpacağım korkusu gün boyu
ruhumu sırılsıklam ederken
kızkulesinden gün batımı
topkayı; beşiktaşı ve galatayı görememek
görmeden inanmak, bu şehrin güzelliğine sevdiğim
sanırım bu yalnız bana mahsus bir yeti.