Düziçi Destanından Şiiri - İbrahim Pataz 2

Yurdunu işgale gelince düşman,
Kederinden, yasa girdi DÜZİÇİ.
Bulmak için acı derdine derman,
Çareler aradı, durdu DÜZİÇİ.

Önce Ermeniler dostça yaşarken,
Düşmandan beterdi işgal başlarken,
Hakaret, İşkence, Katliam varken,
Türk’e cehennemden yerdi DÜZİÇİ.

Esir yaşamanın olur mu tadı?
Herkes dağa çıktı, yurdun el aldı,
Tarihte”Kaç Kaç”tır bunun bir adı,
Korkunç kara günler, gördü DÜZİÇİ.

Yokluk, kıtlık, bela iken başına,
Can dayanmaz, zemherinin kışına,
Durmadan atılan topa, kurşuna,
Gece-gündüz göğüs gerdi DÜZİÇİ.

Biz ilkel yaşarken mağaralarda,
Ermeniler azdı, bulunca arka,
Soğukta, yağmurda, tipide, karda,
Kurtuluş planı kurdu DÜZİÇİ.

Mağrur düşmanlara haykırdı şöyle:
“Bir zaman kimseye olmadım köle,
Şehit olurum da yaşamam böyle,”
Kesin karını verdi DÜZİÇİ.

“İvediyle çete kurulacaktır,
Ermeni de düşman görülecektir,
Bulunduğu yerde vurulacaktır,”
Gönüllü çeteler derdi DÜZİÇİ.

Çete etti yiğitlerin merdini,
Üstleri astlara verdi emrini,
Dağlarda geçirip gündüzlerini,
Gece baskınıyla vurdu DÜZİÇİ

Herkes ne gelirse yaparken elden,
Barutu üretti güherçileden,
Kurtulayım diye kara beladan,
Düşmanın izini sürdü DÜZİÇİ.

Ermeni, Fransız bir tek gavurdu,
Birlikte namluyu TÜRK’e çevirdi,
Fransızın trenini devirdi,
Zalimin leşini serdi DÜZİÇİ.

Sonra kaçanların düştü peşine,
Dedi:”Bu itlerin burda işi ne? ”
Acımadı gözlerinin yaşına,
Tek tek hesabını sordu DÜZİÇİ.

Düşmanına kahramanca saldırdı,
Zalimlere hadlerini bildirdi,
Dolma tüfek ile vurdu öldürdü,
Gavurları bir bir kırdı DÜZİÇİ.

Çekinmedi yaralanıp ölmeden,
Gurur duydu gazi olup gelmeden,
Doktoru, ilacı, emi, olmadan,
Kendi yarasını sardı DÜZİÇİ.

Haksızlığa eğilmedi başımız,
Ezan sesleriyle dolsun arşımız
Bayraklar açılsın, çalsın marşımız,
Bu gün kurtuluşa erdi DÜZİÇİ.