Düziçi Şiiri - Ahmet Yılmaz 3

DÜZİÇİ

Sana yazmasaydım vefasızlıktı
Altı sene bana baktın DÜZİÇİ
İnsanlık kimliğim sayende çıktı
İlkel benliğimi yıktın DÜZİÇİ

Ufkumu ışıtan güneştin bana
Nesneli ararken tek eştin bana
Mayamı ısıtan ateştin bana
Pişirene kadar yaktın DÜZİÇİ

Aydın hocaların güçlü sesinde
Çağdaş fikirlerin her cümlesinde
İrfan Çeşmesi’nin her damlasında
Oluk oluk bana aktın DÜZİÇİ

Paylaştık seninle yılları ayı
Keşfe çıktık yürek yürek dünyayı
“Öğretmen” denilen o madalyayı
Gururlu göğsüme taktın DÜZİÇİ

Siyasi baskıya köle olmadın
Aydınlığın gerisinde kalmadın
Yobaz düşünceyi kaale almadın
Bağnazlığa karşı çıktın DÜZİÇİ

Enstitü mirası aldın nereden
Anılar fışkırır şimdi yöreden
Hayran oldum, çünkü her badireden
Alnının akıyla çıktın DÜZİÇİ

Çocukluğum kaldı tozlu yollarda
Övgün dolaşıyor artık dillerde
Özlemle andığım güzel yıllarda
Yılmaz’ın kahrını çektin DÜZİÇİ