4 mevsim bir ömür Şiiri - Erhan Gündere

aşkı mevsimlere benzeten bir şairim ben
ilk bahar gibidir benim aşkım
Özlenir kendini sevdirir güzeldir
ilk üç ay kokladıkça mutlu olursun
taze bir çiçek gibidir
sonra yaz gelir cayır cayır yakar
sığınacak bir gölge bulamazsın
ve sonra dalına bağlı yaşayan bir yaprak misali bağlanırsın ona.
bağlanırsın çünkü mecbursun ya güneşte yanacaksın ya da gölgede duracaksın
Zaman geçtikçe soğuk rüzgarlar esmeye başlar
Anlarsınki mevsimlerden sonbahar
Dar ağacındaki bir mahkum gibi yavaş yavaş sallandığını hissedersin umutlarının
tutunduğun ve seni hiç bırakmayacağını sandığın dalından yavaş yavaş kopmaya başlarsın
aslında mesele sonbaharın gelişi değil mesele tutunduğun dalın senden sıkılıp seni boşluğa bırakması seni rüzgara teslim etmesidir bunu anlaman biraz zaman alıcak
Anlamak istemiyceksin kendini avutucaksın
Herseyi zaman gösterecek
rüzgarın esiri olmuşsundur artık diyardan savurur seni ama elbet yorulup ıssız Bir yol kenarına bırakacakır
kış mevsiminde iliklerine kadar hissedersin yalnızlığın ve kimsesizligin verdiği soğuğu
sonra bembeyaz bir yorgan
Gibi kar örtücek üzerini
ümitsizliğin verdiği acıyla kapatıcaksın gözlerini
Baharı bekliyceksin özleyeceksin ve hayal edeceksin
Elbet güneş doğacak ilk baharın ilk yağmurları yağacak bir çiçek olup toprakta yeşerdiğini hayal ediceksin bunu düşünmek sana umut vericek
sonra bir umutla birinin gelip seni toparaktan koparıp koklamasını bekliyeceksin...