Düzeltme Yazısı Şiiri - Kürşat Güven

‘Ne yapsam’lı günlerden,’ne yazsam’lı günlere geçiş yapmaya başladığım şu günlerde bi yandan da düşünüyorum; hayat hakkında yazı yazmak ne kadar mantıklı,senaryosunu başkasının yazdığı bir hayat yazısında rol alırken…
Bir düzeltme yazısıdır bu ve bir nevi bir özürdür geçmişimden ve geçmişimdekilerden-ki hiçbir zaman geçmemiştir aslında benim için ‘geçmiş’-.
Aşka 9 metre 15 santimden fazla yaklaşamazken,aşkla karşı karşıya bıraktığım ve genelde attığı goller ofsayt gerekçesiyle sayılmayan arkadaşlardan özür diliyorum öncelikle.O zamanlar ben bir üçgenin iç açıları toplamını 160 sanıyordum ve hiç iç açıcı gelmiyordu bana bu durum,zira 160 3’e bölünmüyordu.Sonra “Bu işte bir yanlışlık var,biz en iyisi bırakalım bu işleri,bu matematik bizi kandırıyor,biz aşık olalım” fikrini atıyordum ortaya ve düşüyorduk matematikte eşi-benzeri görülmemiş,4 bilinmeyenli bir denklemin tam ortasına.Çöz çözebilirsen…Ki sonuca ulaşamazsan kimse çözüm yoluna puan vermiyordu ve biz hep ‘0’ alıyorduk aslında ‘100’ puanlık severken…Ama şarkıda da dediği gibi; sevda böyle olmalıydı,can evinden vurmalıydı ve yüreğinde damgası ömür boyu kalmalıydı…
Sonra yok yere kaybettiğim adamlardan özür dilerim.Anladım sonraları; adam sanıp adamcıkları,yarı yolda bırakmışım adam gibi adamları.O zamanlar en büyük hatam da boş bırakmamaktı bilmediğim soruları.Oysa 3 yanlış bir doğruyla çarpışıyor ve takır takır götürüyordu benim doğruları.Ama en çok yandıklarım; kesin doğru sandıklarım ve kabuğuna kandıklarım.Meğer ne çok yanılmışım ve ne salakmışım.Ara sıra kızıyorum kendi kendime, kendini beğenmemişliğim kendine geldiğinde ve karar veremiyorum,çok kahraman bir Maraşlı mıyım,yoksa Sütçü İmam’a hiç çekmemiş kofti bir Kahramanmaraşlı mı?
Son özür de,benim adıma Güleryüz’den: “Güldüğüm o basit aşk şarkıları,özür dilerim sizden.Bu acıyı anlatacak kelime yokmuş meğer.O yüzden hep aynıymış cümleler; AYRILIK ÖLÜMDEN BETER…”