Düzce'de Deprem-1 Şiiri - Şuayip Albayrak

-12 Kasım 1999 için-
Akşam güneş batanda,ay karanlığı yırtar
Her yanım esrarengiz örtülere bürünür
Bu şehrin güzelliği hayallerimde yatar
Gözüme her yönüyle eski DÜZCE görünür

Çocuklar cıvıl cıvıl okullarında idi
Korkmadan,titremeden dersi takip ederdi
İnsanlar işlerine tereddütsüz giderdi
Enkaz dolu yollarda şimdi nasıl yürünür

Bir zamanlar asırlık,Merkez Camii vardı
Bölük bölük insanlar gelip namaz kılardı
Kervan'dan Hastane'ye dümdüz bir yol uzardı
Şimdi yolun üstünde harabeler sürünür

Parçalandı binalar,bir çoğu da yanıyor
İtfaiye yıkılmış,kendi imdat arıyor
Hastahane avlusu mahşer yeri,kaynıyor
Ölenler sıralanmış,yakınları dövünür

Bu deprem,deprem değil; sanki kıyamet koptu
Kat kat beton binalar yerle bir oldu,çöktü
En cesur yürekliler dehşete düştü,korktu
Bunca acı içinde,söyle nasıl gülünür?
18.11.1999 DÜZCE

AKLIMDASIN (Sayfa 47)