Ve işte gene kaleme sarıldım her üzümtümde olduğu gibi. Benim sadık yoldaşım, yalnızlığımın tek şahidi. Bir çok şey paylaştık kelimeler arasında seninle: acıyı,hüznü ve çok kısada olsa mutluluğu. Belkide mutluluğu az paylaşmamızın nedeni gerçek mutluluğun hep elde edilemiyor olmasıdır ve bu nedenle sanırım hiç mutlu olamıyorum. Bir tercih yapılmış bizler adına kimin yaptığını belki şuan bilmiyoruz,belki günün birinde öğreneceğiz ama şu bir gerçek ki yaşan biz değiliz aslında yaşayan bir müsvette; acıları çeken ve onlarla yüzleşen biziz.
Çok farklı yererden çok farlı şekillerde gelyor mutsuzluk ve acı,ne zaman ne yapacağı belli olmayan girift bir denklem hayat. Çözümü yok bu denklemin olsaydı bir çözümü insanlar sevgileri ile öldürülürmüydü? Beni sevgimle öldürdü hayat,sırf sevdiğim ve değer verdiğim için,belki bu yüzden çok acı çekiyorum ve ağlıyorum geceler boyu. Sevgi nedir, mutluluk nedir diye sormaya başladım kendime bu iki sorunun da cevabına ölüm demek geliyor içimden. Ölümdür aslında mutluluk, ölümdür aslında sonsuzluk ve ölümdür aslında varoluş. Bildiğimiz tüm mutluluk tanımları yanlış bunu çok daha iyi anlıyorum artık öyle olmasaydı ölürmüydüm sevgim yüzünden.
Çok fazla ürkütmüyor artık beni hayat ve getirdikleri. Biliyorumki artık bana yapabileceği hiç birşey kalmadı son kartınıda açtı ve bundan sonra ben oynayacağım o izleyecek. Diyeceksiniz ki senden birşey kaldıysa tabi. Sizde haklısınız ben artık ne olurum bilmiyorum belkide ölümü beklerim yalnızlığımla.
Birgün diyorum birgün
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta