Düz Yazı Şiiri - Mahir Celik

Ve işte gene kaleme sarıldım her üzümtümde olduğu gibi. Benim sadık yoldaşım, yalnızlığımın tek şahidi. Bir çok şey paylaştık kelimeler arasında seninle: acıyı,hüznü ve çok kısada olsa mutluluğu. Belkide mutluluğu az paylaşmamızın nedeni gerçek mutluluğun hep elde edilemiyor olmasıdır ve bu nedenle sanırım hiç mutlu olamıyorum. Bir tercih yapılmış bizler adına kimin yaptığını belki şuan bilmiyoruz,belki günün birinde öğreneceğiz ama şu bir gerçek ki yaşan biz değiliz aslında yaşayan bir müsvette; acıları çeken ve onlarla yüzleşen biziz.

Çok farklı yererden çok farlı şekillerde gelyor mutsuzluk ve acı,ne zaman ne yapacağı belli olmayan girift bir denklem hayat. Çözümü yok bu denklemin olsaydı bir çözümü insanlar sevgileri ile öldürülürmüydü? Beni sevgimle öldürdü hayat,sırf sevdiğim ve değer verdiğim için,belki bu yüzden çok acı çekiyorum ve ağlıyorum geceler boyu. Sevgi nedir, mutluluk nedir diye sormaya başladım kendime bu iki sorunun da cevabına ölüm demek geliyor içimden. Ölümdür aslında mutluluk, ölümdür aslında sonsuzluk ve ölümdür aslında varoluş. Bildiğimiz tüm mutluluk tanımları yanlış bunu çok daha iyi anlıyorum artık öyle olmasaydı ölürmüydüm sevgim yüzünden.

Çok fazla ürkütmüyor artık beni hayat ve getirdikleri. Biliyorumki artık bana yapabileceği hiç birşey kalmadı son kartınıda açtı ve bundan sonra ben oynayacağım o izleyecek. Diyeceksiniz ki senden birşey kaldıysa tabi. Sizde haklısınız ben artık ne olurum bilmiyorum belkide ölümü beklerim yalnızlığımla.

Birgün diyorum birgün
Açılacak karakaplı defterim
Yüzleşeceğim hepinizle
Her satırındaki gözyaşlarını
Yaşatacağım sizlere
Hayat devam et tamtam çalmaya
Mutsuzluzluğumla eğlen
Birgün diyorum birgün
Yıkacğım, paralayacağım çarklarını
Mutsuzluğuna güldüğün
Son kişi ben olacağım
Birgün diyorum birgün
O gün gelmesede,
Ölüm var diyorum
ÖLÜM…

Böyle olmam mı gerekiyordu diyede soruyorum kendime. Mutlu olmak için acaba düşünmemekmi gerekiyor zira mutlu olanların hepsi affınıza sığınarak söylüyorum aptal olanlar. Yoksa mutsuzluk sadece düşünenler içinmi var.

Artık sormayacağım bu soruları yıkıldı artık tüm sevgi adına kurulan cümleler. Bir ben kaldım geriye birde yalnızlığım. Kabul etmesekte gerçek hep acıydı. Alışmalı derlerya hepp alışmalısın,unutmalısın ve hatta yeni bir sayfa açmalısın hayatın için ve kendin için. Hayat bir sayfamı yoksa buruşturulup atılan sayfalarmı gerçek olan. Son demlerine geldik belkide yaşamın,mutsuzluğa gülen insanlar olduk artık. Ben istemiyorum artık bunları,yaşamakta istemiyorum. Beni var eden bir güç varsa artık alsın istiyorum beni. Ben defterimi açacağım günü bekliyorum.

Hayat ve mutluluk sadeec bir yazıda yada şiirde ancak yanyana gelebilyor. Anladım ki hayat ve mutluluk asla yanyana gelemeyecek iki kelime.Belki ölümdür onların birleştiriciside.