Düz Gazel Şiiri - Fatih Aydemir 2

o durul beldede kırçıl ve çakıl gibi benizleri nisâyı andıran duru yüzlü bir kardelenin soygun teninde pamuksu bir özlem ve ipek bir acının çığlığı minvâlini yitirmiş façalı bir bulutun gözcül çisili gibi o cemrenin en yalın hâliyle atlas halısı gibi serilmeliyiz şimdi yer yanağına sevgilim...

ve
şebnem dokundu demeli tenime
mevsimin on yedilik kız zarifliğindeki o gamzeli nisâ(n)

rüzgâr laterna ritminde kaldırmalı artçıl bir kuvvetle esmerliğini
öpmeli karstik bir düş iki kaşının uvalasından süzülerek
yay gibi dokunmalı dilinde keman telleri dokumalı öyle
duru bir ezginin dev kazanından usulca dökülerek

şimdi
daha ölgün bir gölün perspektifinde
ve mevlâ göz yaşlarını yaratırken saydam bir mercekten
nasıl tebessümle uyanmalı
iki yanağındaki o durağan obruk
yüz yıllık ağrım diyorum bağrımda öyle yanık cehennem
seni cennetin hangi renginde sevmeliyim sevgilim

çivit bakışlı ömrüm böyle sararırken...