Duyuyorum Şiiri - Hanbeli Erçin

Duyuyorum.
Başımın vücudumda ki payını acıya bölüşüyorum.
Karın kaslarımın acısını yüzüme yansıtmış olmalıyım.
Gözlerim kan pınarına düşmüş.
Duyuyorum.
Son insan ben olacakmışım gibi, kendimden dışarı çıkasım var.
Salgının beni tutsak etmesine ayrı kızıyorum.
Sana geldiğimi herkes biliyor artık.
Sokağa çıkma yasağı da gelir yakında.
Duyuyorum
Yüreğim sana gelmek için kafesten özgürlük istiyor.
Korkmuyorum, midem bulanıyor.
Yola çıktığım sabaha yakın...
Sesim intihar etti geceden, acıdan inlemeye yatmasın dahi.
Bir devlet karşı çıkıyor sana gelmeme.
Ülkeleri biyolojik savaş bekliyormuş.
Senden koparmaya çalışıyorlar beni,
Gülesim var.
Bahaneleri inandırıcı değil.
Duyuyorum ve çok yorgunum.
Elimden kayıp giden zamanı nasıl telafi edeceğiz?
Midem ağzıma varıyor ama korkmuyorum.
Bir adım sen gelsen,
Hava boğucu,
Soluğuma sensizlik kaçıyor ve onlar sigaradan bu öksürük diyorlar.
Midem ağzımda,
Yanında durmaya çalıştığım duvar yaralı.
Sanırsam kabuk tutmuş yarasını ben deştim, ellerimde ufalıyor kum taneleri.
Bahaneye bakar mısın salgın varmış.
Ben sana gelince böyle oluyor.
Susuyorum,
Keşke görmeselerdi beni.
Ellerimden kayıp gidiyor, kızıyorum kusuruma bakma olur mu.
Beynim, yedi günlük yolu bir saate sığdıracak kadar akıllandı.
Ev hapsi yaşıyormuş insanlar, kimse kimsesiz kalmamış gibi.
Davranışları altı yaşını doldurmuş çocuklar kadar meraklı.
Bu durumu sevdim, biraz bizler gibi kalsınlar.
Belki anlarlar bizleri.
Uyuduğum zaman o kadar kısıtlı,
Düş görmeye vakit ayıramıyorum.
Uyumadığın gecelerde başkasının rüyasındasındır.
Ne olur beş dakka uyanıp bana adımlarmısın.
Sende duyuyor musun bilmiyorum, başım çatlıyor.
Duyuyorum ve çığlıklar patlatıyor beynimi.