Duyuyor musun artık içinde ki çaresizin çığlığını, Henry?
Ne kadar da yardıma muhtaç bir sen bağırıyorsun senden içeri.
Sessizliğin bastırıyor çığlıklarını.
Ne kadar da gürültülü bir susuş ki bu,
İçindeki gürüldeyen hasretliği perdeler.
Duyuyor musun artık içinde ki terk edilmişliği, Henry?
Fark etmiyor musun yalnızlıktan usanmış bilgeliğini?
Kalbinin en müthiş tahtına kurulmuş o yalnız hükümdarı kanına akıtıp, damarlarında sır perdelerini dolaştırma zamanın gelmedi mi daha?
Yalnızlığına hükmetmiş o eşsizin senden vazgeçmeyişinde ki hükmü hükümsüz mü bırakacaksın yoksa?
Karar senin, Henry.
Ya yanlışlığında ki yalnızlıkta kaybolacaksın,
Ya da yalnızlığının yanılgısından sıyrılıp,
O eşsiz hükümdara sığınacaksın.
Kayıt Tarihi : 10.11.2016 07:19:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!