Duyuş Şiiri - Necdet Arslan

eğer oralarda gün batımıysa
dönüşte son kez bakarken maviliklere anımsa beni
bir martının uslanmaz telaşında
bir tomurcuğun susuzluğunda
eşlik edenin olmayınca mırıldandığın o şarkıya,
anımsa beni

balkon kaybolmuş bir çocuğun yüzüne benzer
son gecemizin renkleri ve ellerin orada öylece suskun kalır
açık bırakılmış albümdeki resimlere yeniden bak
aramızda giden gelen mektupları bir kez daha oku

açıktan geçen gemilere benim için de el salla
bu son şiiri bir daha bir daha kucakla
son sözcüğünü doya doya öperek anımsa beni
ağustos elenirken takvimlerden
bir önceki yılda kalan kaçamaklarımızı düşün
bir yer sofrası kur ve boşluğumun karşısına kurul
kadehinde susuz yalnızlık,bir dilim hüzün olsun yanında
bir lokma burukluk koymayı unutma tabağına

bir tren çığlık çığlığa inletirken ortalığı
soğumaya mahkumdur garda vedalar,aldırma
aklında çakılı duran adımı durmaksızın yinele
kıyıya vuran o delişmen çılgınlıklarımızı
paramparça olmaktan kurtarırken beni anımsa

dudaklarında kekremsi bir morfin tadı yayılırken
izi kalmayan ateşlerde yanarken geceleri
ıslıklarını çalarak yan yana gelirken yıldızlar
buharlaşarak solup giderken akşam üstlerinde kederler
ben hep seni anımsayacağım

eğer oralarda gün batımıysa
dönüşte son kez bakarken sulara beni anımsa

ne olduysa oldu işte aşındı tüm sözcüklerimiz
tüm köprüler yıkık kırbaçlasak da yol almaz bu tay
erken bastıran bir güz var ortada
güller de bülbüller de şimdi lâl
hoşça kal