Duyun Şiiri - Yakup Öztürk

Ne kadar sürer,bu hain sessizlik,
Belki birkaç dakika,belkide daha az,
Genizleri yakan,tuğla tozları,duman ve kanlı is,
Küçücük yürekleri,felç eden durduran pus,
Şahadet yağmur gibi,yağarken semadan,
Elleri ayakları, kelepçeli bir mahkum,
Boynunda bir pranga,çaresiz,adıda gazze,
Vebalı bir mahkum sanki o,herkezin kaçtığı,
Gözlerini kaçırdığı,duymak istemediği,
İşte yine o acı çığlık,düşen bombaların feryadı,
Ama onu ateşleyen,katil ruhların acımasız taaruzu bu,
Bir karış türban, kanlı saçında,
Zaten yüreğide daha çok küçücük,
Belki sekiz belkide,belkide daha on yaşında,
Azrail bir tebessüm bırakmış,çekik kaşında,
Annem uyan bir melek,öldü,bir melek öldü gazzede,
Hani bir orman yangınında,ciğerin yanar,
Bu ormanda değil,fidanları kesiyorlar,
Her bomba,her ölen melek,kopartılan bir fidan,
İç sızlatan bu vahşi dram,kurumaz annem, yaram kanar,kanar.......