Duyumsama Şiiri - Bünyamin Tumlukolcu

Bu ne ışık!
Gece ortasında bir önceki gece benzeri iken
Taze akkor sinir ve damarlarımda!
Ve bir güdünün gizemleri
Doğa güçlerini çevremde sergileyen.
Ruhum ve duvarlarım tartışılıyor
Sessiz düşüncelerim arasında
Şimdi anlıyorum bilgeyi
Ruhların dünyası kapalı değil;
Duyuların kör, kalbin ölü!
Haydi, sevginin çömezi, yun eğil
Az sonra gelecek sabah kızıllığıyla fani göğsü !
Nasılda her şey bütüne dokulanıyor!
Biri öbüründe işliyor ve yaşıyor
Nasıl iniyor çıkıyor göğün güçleri?
Birbirine sunup altın güğümleri
Bereket kokan kanatlarla
Gökten kovulmuşlarla
Evreni uyumla! Ne oyun?!
Nereden tutayım seni, ayın kadını?
Nasıl da değişik bu imin bendeki etkisi
Sen, ey yerin ruhu, daha yakınsın bana;
İşte yüceliyor azabım ve korkum
Sanki yakıyor/ yeni şarap birden içimi
Cüretini duyuyorum dünyaya açılmanın
Yeryüzü sancısını, mutluluğu taşımanın
Fırtınalar ile durmadan boğuşmanın
Batan geminin gıcırtısına aldırmamanın
Bulutlanıyor hava üstümde!
Ay saklıyor şavkını/ fener yitiyor
Buharlaşıyor/ seğiriyor kırmızı ışınlar
Esiyor bir ürperti kubbeden aşağı
Ve sarıyor beni!
Duyuyorum,süzülüyorsun çevremde,
Yakardığım beklediğim ruh
En sevdiğim türkü kitapla kavrayıp ruhun imini
Gizem dolu sözler söyler
Kızılsı bir yalım çakar, bu kadın neden kaçmaz?