Duyumlama Şiiri - Haldun Kibar

Hamhalat bir sevdaydı
Alelade bir zahirle varmıştım yanına
Ayağıma yapışan dutlar etrafa hasret saçıyordu
Biliyorum
Hiç dut görmesen bile olmayacak işti bu
Üstelik palanı da yoktu atımın
Çulu da sürgünden kalmaydı
Bastığın toprağı tanımaya
Sancaksız gelmiştim

Görür görmez seni
Nalların derin nefesiyle irkilmiştim
Çünkü sevmiyordun nakıs tabiatı
Tanrı’ya şikayet etmemi
Seni mütemadiyen selb eyleme yoluyla
Ben “değilsin” dedikçe çıldırıyordun
Ne gelirdi elimden
Dağdaki vaaza nail olmuş hazarenlerde bile
senden zerre yoktu
Okuduğum kitaplarda
Tanıdığım ressamların en acıklı hikayelerinde
Boulogne Orman’nından saçılan mecidiye şuralarıyla
Türk devriminin gamına boyun eğmiş
Haremli Beethoven’da bile
Sendeki iman yoktu.
Bilmeliydin
Mevcudatın utandığı zaaflardı
İkimizi göğün altına iliştiren

Oysa sevmiyordun bunları duymayı
Gül diyordun
Diken diyordun
Dikmiştin gözünü atımın çuluna
Dut kokusunda aranıyordun
Yine de
Görmüyordun istikbalin alın terimden gözüme çektiği sürmeyi
Ne gelirdi elimden
Gözlerinden
Şehri taş yığınına çeviren yanık parıltılar saçılıyordu.
Solağan hayallerimi mesken tutan pişmanlıklarım
kağşatmıştı ruhumu
Taşrada çaput bağlanmış nizamnameleri alt edip
Sana varmalıydım
Ki varmıştım
Burdaydım işte
Yine de geç kalmıştım senin güllü dikenli mertebenden
Benim saçlarını hürriyetle tutturduğum şakayık kokan şehirlere..

Tanrı bil kuvve insanlar eğiriyordu
Koca devranı döndürerek
Bense
Unutulmuş bir sonsuzluğun ışıması altında
Beni sana getiren empresyonist atımla
Bil fiil seni sevmeye uğraşıyordum.