Duymuşluğumun Varoluşculuğu

Yalnızlığa
alışmışlığı işliyorum artık
hece hece
sözcüklerle
kimi gün
acıyı
tütün gibi çiğneyerek
kimi gün
alışılagelen ayrılığa
işkence çekerek
kavuşabilmenin özlemini
dile getirmeye
çalışıyorum
yolların yürümüşlüğün de
haykıramam
ezilmişliğiyle
kendimi ömür boyu
seviye hapsediyorum
gözlerim varsın
görmesin
duymasın kulaklarım
yollarda sürünsün
ama yürümesin ayaklarım
ve bana
benim bencilliğime
acıyanlar olmasın
zaman makinası duracaksa
dursun diyemiyorum
tez elden
yıkılmışlığın
kahroluşluğun
en kötüsüde
şu körolasıca
yalnızlık
her anım da
duymuşluğumun
varoluşculuğuyla
kahrolur
bitmesin ne acın
ne ızdırabın
13.12.1981/ANKARA