Duymayanlar utansın Şiiri - Kazım Aslan

Acılara gömüldük

Hiç Olmadı ezelde böyle büyük felaket
Acılara gömüldük duymayanlar utansın
İki defa yıkıldık kan ağladı memleket
Acılara gömüldük duymayanlar utansın.

Yer yerinden oynadı boydan boya yarıldı
Feryat figan çığlıklar birbirine karıldı
Göçük altında cana karanlıklar sarıldı
Acılara gömüldük duymayanlar utansın.

Sanki kıyamet koptu acı var, yas ölümdür
Göçük altında kalmış imdat bekler gülümdür
Yetişin yardım edin feryat eder dilimdir
Acılara gömüldük duymayanlar utansın

Enkaz altında koşun çaresiz yatanım var
Zor günde tek yürektir bir olan vatanım var
Bir can için geceyi gündüze katanım var
Acılara gömüldük duymayanlar utansın

Tutamadım kendimi sessiz sessiz ağladım
Yitip giden her cana bir nişanı bağladım
Nefessiz kalmış gibi yüreğimi dağladım
Acılara gömüldük duymayanlar utansın.

Bir sesi bir nefesi bulmaya çıkıyorum
Tek tek taşın altına umutla bakıyorum
Körpecik kuzulara ağıtlar yakıyorum
Acılara gömüldük duymayanlar utansın
Kazım aslan 17/03/2024