Duymayacaksın Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Yine ben yataklardayım, sen sefalarda,
insaf mı kalmış ki kullarda?
Çevremde çocuklaşıp durmuş hüznüm, özlemlerim,
gözlerim çilelerimin gözlerinde,
ellerim ellerinde acılarımın,
sanki karasevdamın diyetini bekliyorlar benden.
Her bir penceremde bir çile,
her bir duvarımda bir çile,
tavanımda, döşememde birer çile,
ayrılığın olmuş başucumda titreyen mum,
sevdan karlıma öylesine bir dikiliş dikilmiş ki;
zehir-zakkum.

Hiç özlememiştim sabahları bu kadar,
hiç bu kadar beklememiştim güneşi,
saniyelerim döner olmuş dakikalara,
dakikalarım saatlere,
saatlerim günlere,
günlerim aylara,
aylarım yıllara,
yıllarım sevdalara, karasevdalara döner olmuş,
varlığım bir büyük karasevdada
kaybolmuş.

Biliyorum; güneş de doğsa senle doğacak,
sabah da gelse senle gelecek,
yüreğim yine inleyecek, inleyecek, inleyecek
ve sen duymayacaksın yüreğimin iniltilerini yine,
kendini kaptırıp gittiğin için
kendine.

(KANAMA YÜREĞİM isimli Serbest Şiirler 'inden > 23-24/100)