Duymak Ve Yanmak! Şiiri - Necdet Evliyagil

1971

-I-

“Duyduğu ateşi tarif edebilen,
Şiddetle yanmıyor demektir” (*)

Duygularını yitirdikten sonra insan,
Rüzgârın kudretine terkedilen
Kuru bir yaprak gibidir.
Ha ateşte yanmış,
Ha sele karışmış,
O’nun için yaşamak
Ölümle birdir..

Neyi göstermek,
Neyi tarif etmek canlıya?
Cehennemden kurtulmak,
Günâhlardan sıyrılmak için mi
Gökboşluğunca elleri uzatmak Tanrı’ya

-II-

Bir yaşantı ki
Duygulardan uzaklaştırmış kitleleri,
Baştanbaşa ateşten
Bir örtü sarmış hisleri..
“Duyduğu ateşi tarif edebilen”
Şiddetle yansa da, yanmasa da,
O, enkaz haline gelmiş
Zavallı bir varlıktı.
Bütün hislerinin adını
Ateşle değiştirmiş;
Onun kızgın alevleri
Arasında erimiş,
Ve nihayet
Duygu dünyasını kaybetmiş
Bir kor parçasıdır.
İddialıdır - zavallıdır,
Alevini yitirdiği an,
Bir avuç toprakdır.

(*) Francesco Petrarca (1304 – 1374) (137. Sonnet’den)